تو آن سيب سرخى كه دستش را در دست دورترين شاخه ى دنيا گذاشته و من اين كودك نيم وجبى كنار درخت هستم كه به تو خيره ميشوم و احساس ناتوانى ميكنم . كلافه دستم را روى تنه ى درخت ميگذارم و مانند مادرى كه كودك از دست رفته اش را به اميد نفسى دوباره تكان ميدهد ؛ تكانش ميدهم . اميد و شوق به دست آوردنت كه به زير پوستم ميدود ؛زبرى تنه ى درخت را احساس نميكنم . سيب سرخ دور از دسترسم ! از قواى يك كودك و استوارى پيكر اين درخت كهن سال چه ميدانى؟! بگو از عميق ترين اميدى كه در يك لحظه رنگ ميبازد و به اندازه ى بى رنگى پوچ ميشود چه ميدانى ؟! آرام آرام بال به سوى تو پرواز كردنم زخمى ميشود و مينشينم . از كنج آزادى پوچم به تو خيره ميشوم .پوچ ترين آزادى ها زمانى ظاهر ميشوند كه محبوبت نباشد . درست در همان لحظه عميق ترين اسارت ها هم نمايان ميشوند . من در زندان غمت به اسارت كشيده شدم ... نميتوانم تمام عمرم را كنار درختت سپرى كنم سيب سرخم ! محزون به درخشش جادويى اى كه روى نيمكره ى چپت جا خوش كرده نگاه ميكنم و از جا بلند ميشوم . سيب سرخ دور از دسترسم ! از پريشانى روح لرزانم چه ميدانى؟ از فكر اين كه نكند فردا به اميد ديدارت بيايم و در دست كس ديگرى باشى چه ميدانى؟! تو ... سيب سرخم! تو چه ميدانى كه احساس كاستى مطلق چه چنگى به روحم ميزند؟